Babi jonë i dashur, kur ishim te vegjel naiviteti dhe pafajësia e fëmijërisë na mbrojti nga mërzia dhe malli për ty, sepse akoma se kishim kuptuar realitetin e jetës sonë.
Po tani që jemi të rritur?
Çka do të na mbroj nga dhimbja për ty? Në çdo eksperiencë të jetës që fituam pjekurin e të qenit të vetëdijshëm, realiteti i hidhur që s’do ta shohim kurrë babin tonë u gdhendë thellë e me thellë në zemrat tona.
Kaluan ditëlindje, festa, matura, diplomime, gëzime dhe hidhërime por dhimbja për mungesën tende e mundi gjithmonë buzëqeshjen tonë.
Pra realiteti na mësoj që asgjë nuk do te na largoj dhimbjen për ty. Ajo do të jetë e përjetshme, do të ketë ditë që ajo s’do mund të durohet, por dhe ditë kur krenaria që jemi femijët e tu do ta lehtësoj ketë dhimbje qe nuk po ndalet kurrë. E sot Presheven e kane mbuluar rete zeza, per cka babi yne punoi per dite te bardha per fshatin, per qytetin tone…
Te përkujtojnë me mall dhe dashuri!
Bashkeshortja Vjollca me femijet: Ramadani (student), Almira (student), Luljeta (studente), Arta (studente) dhe Teuta (gjimnaziste shembullore)
