Gjakderdhja dhe brutaliteti i diktaturës në Siri është në fillimin e saj të gjatë, për ta sfiduar pasivitetin e administratës Obama. Ka dalë fjala se Pentagoni e ka lansuar një “ushtrim studiues” për të përcaktuar se çka mund të bëhet nëse presidenti dëshiron t’i përgjigjet katastrofës në Siri.
Për muaj të tërë administrata ka shpresuar në iluzion se Këshilli i Sigurimit i OKB-së do ta dënojë Damaskun, kur atje nuk kishte gjasë se Rusia dhe Kina do të pajtoheshin.
Administrata ishte përpjekur në mënyrë identike edhe tetorin e kaluar, por finalja ishte dështim.
Nuk ka nevojë për të llogaritur në rusët.
Koha e humbur me Rusinë do të ishte dashur të shfrytëzohet për t’i gjetur mënyrat që diktatori sirian, Bashar al-Asad, të rrëzohet.
Presidenti Obama, në ballafaqim me këtë situatë, do të ishte mirë, që ta shqyrtojë mënyrën, me të cilën Bill Klintoni u mor me krizën në Kosovë në vitin 1999.
Për dallim nga presidenti aktual amerikan, presidenti Klinton dëshironte të bënte diçka me Kosovën, kur lufta e fundit në ish-Jugollavi shpërtheu furishëm në fillim të vitit 1999.
Fuqia amerikane, duhet të përkujtohemi, ishte vënë në mbrojtje të Bosnjës, katër vjet më herët.
Tmerri i Bosnjës kishte zgjatur 30 muaj mizorik, nën presidentët Xhorxh Bush i vjetri dhe Bill Klinton.
Ishin treguar legjenda për fuqinë e serbëve, por ata u thyen relativisht me lehtësi dhe qytetarët në Bosnjë ishin shpëtuar kur presidenti Bill Klinton vendosi se nderi amerikan ishte njollosur me gjenocid në atë kënd të Evropës, dhe ai e filloi fuqinë e bombarduesve të NATO-s.
Por, njeriu i fuqishëm serb, Sllobodan Millosheviq, ende kishte autoritet. Ai ishte i vendosur që kosovarëve t’u mohojë autonominë e tyre. Ishte një verë e tmerrshme në vitin 1998, kur më tepër se 300 mijë shqiptarë të Kosovës, ishin detyruar me forcë që të largohen nga shtëpitë e tyre. “Pastrimi etnik”, ky eufemizëm i tmerrshëm, ishte përsëri gjithkund në lajme.
Për presidentin Klinton, ishte edhe një zhytje në ferrin ballkanik. Ai e autorizoi fushatën ajrore kundër Serbisë, që filloi më 23 mars, të vitit 1999, ditën e njëjtë kur shumica dypartiake në të dy dhomat e Kongresit votoi për ta mbështetur atë.
Dy ditë më vonë, presidenti Klinton iu drejtua popullit amerikan dhe foli lidhur me këtë konflikt, për ndikimin e tij për të ardhmen e Evropës dhe për linjën që duhet të përcaktohet për banditët dhe vrasësit, që e sfidojnë rregullin e kombeve.
Fushata ajrore zgjati 11 javë, përfshirë edhe më se 30 mijë fluturime, dhe e gjymtoi aftësinë e Millosheviqit për të zhvilluar luftë kundër kosovarëve.
Infrastruktura ushtarake dhe ekonomike e Serbisë ishte dëmtuar, ndërsa ishte marrë në shënjestër edhe shtëpia e Millosheviqit.
Megjithëqë cilësimi “president lufte” është mendimi i fundit që bie ndërmend kur mendojmë në Bill Klintonin, ai e mbajti kursin.
I nxitur nga kryeministri britanik, Toni Bler, presidenti Klinton, madje ishte i gatshëm të lejojë edhe përdorimin e trupave tokësore.
Kjo nuk ndodhi, Kosova e pavarur ishte ndihmuar me ushtrimin e forcës amerikane të moderuar dhe të kufizuar. Nuk e humbën asnjë ushtar amerikan në atë fushatë. Dy aeroplanë u humbën, por ekuipazhi ishte shpëtuar lehtë.
E gjithë kjo u arrit jashtë kufijve shkatërrues të Këshillit të Sigurimit të OKB-së. Nuk i ishte dhënë mundësi Rusisë, megjithëqë presidenti i saj, Boris Jelcin, ishte në pozicione të mira sa i përket Uashingtonit.
Dy ditë pas përfundimit të armiqësive, ndodhi një ushtrim qesharak i forcës ruse. 50 makina me afro 200 trupa ruse u futën në Kosovë nga Bosnja dhe e okupuan aeroportin në Prishtinë.
Me një mirësjellje, ata përfundimisht u futën në forcat e NATO-s në Kosovë me mandatin e OKB-së.
Dy javë pas përfundimit të luftës, më se 700 mijë kosovarë u kthyen në shtëpitë e tyre dhe në fshatra. Presidenti Klinton do të shkruante me krenari për Kosovën në autobiografinë e tij të, vitit 2004.
“Djegia e fshatrave dhe vrasja e të pafajshmëve ishte histori. E kam ditur se ishte çështje e kohës se edhe Millosheviqi do të ishte histori, po ashtu”, shkruante Klinton.
Në këtë përvojë të hidhur siriane, presidenti Obama ka mundësi të ngjashme që ta ndalë “vrasjen e të pafajshmëve” në Homs, Hama dhe Dera. Regjimi i Damaskut po jeton me kërcënim, edhe pse ka mungesë të parave, dhe mbështetet në ushtri, që nuk ka besim në misionin e saj ose në personin, që e ka në krye. Mund të rrëzohet pa angazhim masiv amerikan.
