Ngase kishte përvojë të madhe luftarake dhe ishte atdhetar i dëshmuem, qeveria shqiptare e emroi Ajet Raincën komandant dhe përgjegjës për vijën e frontit Preshevë—Bujanovc , ai këtë sektor e mbrojti me trimat e tij deri në momentin e fundit, derisa ishte e mundshme me trimni, heroizëm dhe sakrifica të shumta, shkruan agjencia e lajmeve “Presheva jonë”
Komandant Rainca , përpos trimnisë dhe shkathtësve luftarake përdori edhe mençurinë për të cilën do t’ia kishte lakmi çdo oficer me akademi ushtarake. Këtu ma poshtë po japim nji rrëfim të cilin e kam ndëgjue sa e sa herë në odat e burrave e i cili flet për nji fitore të shkëlqyeshme të luftarëve shqiptarë nën komandën e Ajet Raincës.
Ishte vjeshta e vitit 1944, shqiptarët po i mbronin heroikisht kufijtë verilindor të
Shqipnisë nga barbarët sllavë. Bigada e Ajet Raincës ishte vendosun në fushë përgjatë
hekurudhës dhe luftarët thoshin asokohe se ,,nji shin asht yni, nji i tyne” Në anën tjetër të vijës së frontit ishin vendosun serbët dhe kishin kurdisun artilerinë e tyne. Gjatë gjithë ditës luftarët tanë po ndërtonin istikame [llogore] dhe po i përforconin pozicionet ndërsa komandanti mbikqyrte punën e tyne dhe jipte vërejtje dhe udhëzime të nevojshme . Para se të vinte mbramja çdo gja ishte gati dhe në rregull. Dita ishte e shkurtë dhe shumë shpejt ra muzgu . Kur u errësue mirë komandanti dha urdhën të tërhiqeshin 100 e sa hapa mbrapa dhe të ndërtoheshin llogore të reja.
Kjo i hidhëroi bukur shumë luftarët; disa banë mjaft zhurmë ndërsa disa të tjerë shfaqën
pakënaqësi të hapur. Gjatë natës filloi ndërtimi i pozicioneve të reja. Ende pa u nda nata e dita e ende pa dhanë ferk mëngjesi –gjëmoi kobshëm artileria serbe, këtë po e priste komandanti Ajet Rainca. Ai e dinte shumë mirë se ata gjatë ditës i kishin piketue pozicionet shqiptare. Uluronin topat—bombardim i tmerrshëm dhe i pamëshirshëm ndaj pozicioneve të braktisuna, luftarët tanë po qëndronin në pozicionet e reja të lumtun dhe shumë të gëzuem, ata vetëm tashti po e kuptonin qëllimin dhe madhështinë e urdhnit të eprorit të tyne. Mbasi u zdrit mirë—pushoi artileria serbe, pritej sulmi i tyne dhe pikërisht këtë po e prisnin tashti luftarët tanë. Nuk vonoi shumë dhe sulmi filloi –barbarët vinin me zhurma e me sharje dhe fare të shkujdesun sepse ishin të bindun se aty nuk kishte mbetun kambë shqiptari, nuk e dinin ata se në anën tjetër ishte nji zog shqiptari që ,,e kishte mendjen femën” dhe se ai ,,ta lexonte letrën në xhep”.
Të gjithë tashti e mbanin gishtin në kambëz, skondat ishin shumë të gjatë, tepër të gjatë por pa u ndëgjue krisma e komandantit askush nuk guxonte të shkrepte—ky ishte urdhën . Ato skonda që zgjatën me vjet—kaluen, kur barbarët ishin afrue bukur mirë –atëherë jehoi thekshëm pushka e komandantit, si rêja (rrufeja) në të kthjelltë e në pikë të ditës e në midis të verës…dhe o Zot …tmerr… asnji i gjallë nuk mbeti –e kërkuen për qielli dhe e gjetën për toke. Luftarët shkuen dhe ua mblodhën armët se këto u duheshin shumë ndërsa punën tjetër ua lanë korbave, egërsinave dhe shpendëve të malit .
Qamil S.Llashtica
